Jakiś czas temu umieściłam na tym blogu notkę o uzależnieniu od telefonów komórkowych, a dokładnie rzecz biorąc – smartfonów:
Ostatnio uświadomiłam sobie, że jest coraz gorzej – na ekranie telefonu mam coraz więcej aplikacji i to pomimo tego, że staram się być tu bardzo asertywna. Nadal nie mam mObywatela ani aplikacji banku. Za to już zmywarkę uruchamiam tylko telefonem – zdecydowanie łatwiej i prościej mogę ustalić parametry mycia w stosunku do aktualnej zawartości zmywarki – Bosch ma naprawdę bardzo przyjazną aplikację. Gdy w lipcu kupiłam nowy telewizor – też zainstalowałam aplikację, choć nie korzystam, wolę pilota i to pomimo tego, że mój telewizor bardziej przypomina komputer niż tradycyjne urządzenie do oglądania programu telewizyjnego. Oczywiście jest podłączony do internetu.
Drukarka też ma swoją apkę, choć zablokowałam możliwość zdalnego zakupu tonerów – wolę kontrolować swoje wydatki.
Na telefonie nie mam Facebooka, ale już X i Bluesky – tak. Oczywiście WhatsApp – korzystam codziennie i to głównie właśnie na telefonie (choć na laptopie również).
Dużo zakupów robię w sieci, więc także mam apki Inpostu i Allegro.
Z aplikacji sklepów mam od dłuższego czasu Intermarche, ostatnio się złamałam i zainstalowałam także Lidla (skusiły mnie kupony na tańsze masło).
A tak naprawdę kluczowe dla mnie i dostępne tylko na telefonie jest oprogramowanie LibreLink, zbierające na bieżąco dane z sensora FreeStyle Libre 2 do monitorowania poziomu glikemii. Tu rzeczywiście jest to niezbędne. Wolę sobie nie wyobrażać, co byłoby gdybym telefon straciła….
W takich chwilach od razu przypominam sobie, jak gdzieś z kilkanaście? dwadzieścia? lat temu słuchałam kultowej audycji radiowej Janusza Weissa : „Dzwonię do pani pana w bardzo nietypowej sprawie…”. Tematem audycji było poszukiwanie telefonu komórkowego do rozmów telefonicznych: dla starszej osoby z dużymi klawiszami i służący tylko do rozmów, bez apek, grafik i różnych innych wodotrysków. Już wtedy okazało się to niemożliwe.
W jakim kierunku się to będzie rozwijać?
